Federico Fellini (1920-1993) geldt als een van de grootmeesters van de Italiaanse cinema. Al vanaf debuut Luci del varietà (1950) en het vroege meesterwerk La strada (1954) ontwikkelde hij zijn eigen methode om het destijds in Italië gangbare realisme te overstijgen. Fellini wilde niet alleen de alledaagse werkelijkheid vangen, ‘maar ook de spirituele werkelijkheid, de metafysische werkelijkheid – alles wat de mens in zich draagt.’ Wat betekent dit voor de stijl van zijn films, zijn vaste thema’s en obsessies – kortom, alles wat we bedoelen als we het woord ‘Felliniaans’ gebruiken? Filmjournalist Kevin Toma (de Volkskrant) onderzoekt het met u, aan de hand van enkele briljante scènes uit het oeuvre van deze unieke cineast.

Kevin Toma (Sittard, 1974) studeerde Filmwetenschappen in Nijmegen. Hij begon met het schrijven van filmrecensies voor de Filmkrant en werkte later een periode als webredacteur voor cinema.nl. Momenteel is hij filmdocent en filmcriticus voor onder andere de Volkskrant. Daarnaast is hij dj en maakt hij eigentijdse, veelgevraagde muziek voor zwijgende films.